ฉากคัทตั่งต่าง

'เน่ว่าเน่เมาแล้วอะ' 'กลับห้องพี่ก็แล้วกัน' 'พี่ปรัชญ์ เน่อยากกลับสุดๆเลย' . . . ไม่ใช่แค่อยากกลับห้องหรอก แต่อยากกลับไปหาคุณ คนที่รักมาตลอด _______________________      ติ๊ดติ๊ด แกร่ก!      ประตูห้องพักในโรงแรมหรูถูกเปิดออกด้วยคีย์การ์ดของปรัชญา เพราะว่าปรัชญามีประชุมหุ้นส่วนกับอัศวเทวาลัยอยู่บ่อยครั้ง โรงแรมนี้จึงเป็นตัวเลือกในการมาพักผ่อนในใจกลางเมือง      ดาร์เลเน่ทรุดตัวลงนั่งอยู่บนโซฟา ดวงตากลมปิดสนิทเพราะความรู้สึกมึนในหัวทำให้อยากนอนพักสายตาสักหน่อย ปรัชญาหยิบเครื่องดื่มออกมาจากตู้เย็นก่อนจะเดินไปใกล้ๆกับดาร์เลเน่ เปิดกระป๋องแล้วส่งให้อีกคน "น้ำอัดลม ดื่มแก้เมาไปก่อน"ดาร์เลเน่รับมาก่อนจะกระดกไปสองอึกให้ความหวานช่วยบรรเทาอาการมึนๆที่เกิดขึ้น ดาร์เลเน่หลับตาต่อพร้อมกับกอดกระป๋องน้ำอัดลมเอาไว้ "หายเมายัง" "หายแล้ว ไม่ได้เมาขนาดนั้นสักหน่อย"ดาร์เลเน่ที่นั่งดื่มน้ำอัดลมไปสักพักก็เหมือนฟื้นกลับคืนมา "โอเค.." "พี่ปรัชญ์"เสียงดาร์เลเน่ร้องเรียก ค่ำคืนนี้เวลาร่วมสามชั่วโมงที่นั่งดื่มและพูดคุยกันไปเรื่

คนน้องที่กำลังตามหากลิ่นน้ำปรุงจากตัวคนพี่เลยไม่ได้สนใจที่จะดูหนังต่อไป ดาร์เลเน่ไม่เคยคิดสนใจน้ำปรุง จนเมื่อมันมาอยู่บนตัวของปรัชญา กลิ่นของมันทำให้รู้สึกอารมณ์ดี แถมบวกกับกลิ่นของพี่ปรัชญ์ ดาร์เลเน่รู้สึกตกหลุมรักในกลิ่นไทยๆแบบนี้เหลือเกิน "ชอบกลิ่นนี้เหรอ" "อือ อยากดมอีก"ดาร์เลเน่เงยหน้าขึ้นไปตอบรับคำถาม "งั้นไว้พี่ปรัชญ์ให้แม่ต้มให้แล้วเดี๋ยวส่งปณ.มาให้นะ เอากี่ขวดดี" "ไม่เอาไม่ต้องลำบากแม่หรอก เน่อยากได้กลิ่นมันจากตัวพี่ปรัชญ์มากกว่า" ปรัชญาไม่รู้ว่าตัวเองลามกเกินไปหรือเป็นเพราะดาร์เลเน่ที่ทำหน้ายั่วกันอยู่บนตัวของเขากันแน่ แต่ตอนนี้มันส่งผลถึงอารมณ์ที่กำลังก่อตัวที่เป้ากางเกง กางเกงยีนส์ของปรัชญาไม่ใช่ผ้าดีเนื้อหนาอะไรขนาดนั้น ยังไงคนที่นอนทับอยู่ก็ต้องรู้สึก ร่างสูงตัดสินใจรวบตัวคนเด็กกว่าเอาไว้ก่อนจะพาดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ เพราะว่ามันอันตราย แบบนี้อันตรายเกินไป ดาร์เลเน่จะไม่ปลอดภัยหากปรัชญายังมีอารมณ์อยู่แบบนี้ "น้องเน่ครับ"ปรัชญาเรียก "เป็นแฟนกันแล้วก็จริง แต่พี่ปรัชญ์ก็ไม่ได้หวังอะไรเกินเลย เข้าใจที

เซย์กิขยับตัวเข้ามาใกล้กับนิ่มที่กำลังนั่งก้มหน้างุดอยู่บนเตียง ร่างสูงไม่คิดจะปฏิเสธสิ่งที่นิ่มกำลังหยิบยื่นให้ ใครจะมองว่าเซย์กิฉวยโอกาส ชายหนุ่มก็ไม่แคร์ เพราะทั้งเขาและนิ่มต่างก็เต็มใจกันทั้งคู่ เสื้อยืดตัวเก่าของนิ่มถูกเซย์กิรุกล้ำและเลิกมันขึ้นไป คนน่ารักที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังมีท่าทางน่ารักขนาดไหนได้แต่ขยับเงอะงะตามการชักจูงของผู้มีประสบการณ์ "อยากให้ผมทำแบบไหนดีครับ"เซย์กิถามคำถามลามก ซึ่งนิ่มไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามนี้อย่างไร คนตัวสูงยกยิ้มนิดๆก่อนจะอุ้มนิ่มขึ้นมาบนตัก เริ่มเล้าโลมคนตัวเล็กไปพร้อมกับคอยสังเกตอาการไปด้วย ดูเหมือนว่าจะพยายามกลั้นเสียงอึกอักในลำคอของตัวเอง ร่างกายที่แสนบริสุทธิ์นี้ไม่เป็นงานอะไรเลยแม้แต่น้อย ค่ำคืนที่ตัวเองเมามายแล้วตกเป็นของเขา นิ่มจะจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า "เซย์กิ.."นิ่มก้มหน้าไม่กล้าที่จะมองสบตา เขาโน้มลงไปพิงกับไหล่หนาของชายหนุ่มชาวญี่ปุ่น "ชอบเซย์กินะ.."คำสารภาพพึมพำออกมาเบาๆ แม้แต่ . . . "ฮ่ะ ..อั่ก อ๊ะ"นิ่มพยายามกลั้นเสียงครางตัวเองเอาไว้ในตอนที่เซย์กิกำลังขยับเข้าออกในตัว แรง

เด็กน้อยเชื้อสายจีนที่แสนซื่อกำลังรอรับบทลงโทษจากบุคคลที่ถือศักดิ์ว่าเป็นพี่ชาย แต่แท้จริงแล้ว ระหว่างโจโฉและหวังฟางน่ะมากกว่านั้น เพราะทั้งคู่นั้นมีใจให้กัน แม้ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะพยายามหลบเลี่ยง แต่ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนไว้เป็นความลับได้ นั่นจึงทำให้ความสัมพันธ์ที่มากกว่าพี่น้องแต่ไม่ใช่คนรักเกิดขึ้น ทุกๆวัน ราวกับว่ามีกันและกันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว โจโฉจับคนน้องให้เงยหน้ามองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกคำสั่งให้หลับตาลง พร้อมกับแรงกดเบาๆที่แก้มนุ่มทำให้คนที่ถูกสั่งให้หลับตาลืมตาขึ้นมา โจโฉทำหน้าดุทำให้หวังฟางต้องหลับตาต่อ ก่อนจะรอสัมผัสต่อไปด้วยความตื่นเต้น "ไม่ชอบน้ำตาของลื้อเลย" "ใจอั๊วมันกระตุกแปลกๆ.." "อั๊วห่วงนะ" คำพูดที่ทำเอาเขินจนบิดได้เหมือนเกลียวโปเต้ทำให้แก้มใสที่มีร่องรอยน้ำตามีสีแดงจางๆขึ้น โจโฉเห็นอย่างนั้นจึงกดหอมแก้มนิ่มอีกที จับคนน้องที่กำลังยืนนิ่งพร้อมหลับตาให้นั่งลงก่อนจะดันราบไปกับความยาวของโซฟาในห้องรับแขก "เฮีย..." "เงียบเลย ห้ามพูด"เมื่อได้ยินคำสั่งดังนั้นแล้วจึงรีบปิดปากฉับทันที พอทุกอย่างสงบลง เสื้